De student is in staat om theoretische teksten zelfstandig te verwerken. Z/hij kan (mee) reflecteren over een gegeven wijsgerig probleem, dat op een abstracte wijze is geformuleerd.

De student kan zich oriënteren in de algemene geschiedenis van de twintigste en eenentwintigste eeuw, die de achtergrond zal vormen voor de ontwikkelingen in kunst, wetenschap en filosofie besproken tijdens dit vak.

De student is gevoelig voor de wijsgerige problemen omtrent het kunstwerk en de sociale rol van kunst.

Centraal in deze cursus staat het vraagstuk van de verhouding tussen filosofie en kunst. De filosofen van de westerse traditie hebben kunst vrijwel steeds benaderd als een "voorwerp" van het denken. Volgens de Franse denker Alain Badiou heeft de filosofie daarmee telkens opnieuw de kunst "verfilosofeerd", dat wil zeggen toegeëigend en tot iets filosofisch gemaakt. Terwijl het kunstwerk misschien van huize uit, dus als courante praktijk van menselijke samenlevingen, helemaal niet om zo'n nieuwe huisvesting gevraagd had. De filosofie kon de kunst pas omarmen wanneer ze een betekenis droeg.

In de twintigste eeuw komt deze benadering hoe langer hoe meer onder druk te staan. Nieuwe wetenschappelijke disciplines benaderen de kunst vanuit een heel andere positie: als praktijk van het menselijk samenleven (antropologie), als symptoom (psychoanalyse) of als tekst (semiotiek).

Al deze verschillende benaderingen om de kunstpraktijk filosofisch en theoretisch te benaderen, komen tijdens deze cursus aan bod, in het bijzonder uit de eerste helft van de twintigste eeuw.